Eens in de 3 weken krijg ik een stapeltje duivenkrantjes, die blader ik meestal vluchtig door, maar lees wel de columns.
Tentoonstellingen, keurmeesters, handkeuring en zij die pretenderen iets van een duif te kennen, kwamen er in het algemeen niet goed vanaf! Dat kan en mag, het zijn meningen. Zo heb ik ook mijn mening en ervaring.
Ik heb de afgelopen weken weer de nodige keuringen gedaan als ‘keurmeester van de NGvK’. Daarnaast beoordeel ik VOOR MIJZELF de duiven op sportwaarde. Ik kan niet zeggen of het een goeie is, of kan worden (is ook bijna onmogelijk) maar ik zie graag een bepaald type vlieg duif waarvan ik weet dat daartussen vaak de meeste ‘goeie’ zitten.
Wat mij opvalt is dat de goede programma/ Dagfond-spelers tegenwoordig vaak bij de eersten eindigen op de tentoonstellingen. (Ik kom zelden die echte showhomers tegen, die proberen de ereprijzen weg te kapen)
De koppen zijn de laatste jaren in het algemeen ‘fijner’ geworden of moet ik schrijven meer ‘air dynamisch’, de vleugels zijn in het algemeen prima, de pluimage is dik en zacht, sterke aanhechting, wel weer een soepelere rug, de onderbouw goed maar soms ook met iets meer ruimte. Wanneer je ze pakt, heb je gelijk een duif in handen waar spanning opstaat en in een splitsecond heb je het wauw gevoel. Daar gaat het bij mij om en die kunnen zeker 92 punten halen en zelfs bij de winnaars horen!
Ik constateer dat het verschil tussen de liefhebbers groter aan het worden is. Liefhebbers die enkel wat vluchtjes meedoen en niet streng genoeg selecteren, hebben vaak duiven met ‘gebreken’ en vallen op de tentoonstellingen ook door de mand. Mindere pluim (mede door verzorging), slechte rug, aangeplakt staart en een nog slechtere onderbouw. Wanneer die duiven KOPPRIJZEN winnen, PRIMA die hebben dan toch iets speciaals in hun koppie/karakter. Zijn het echter thuiskomers met middelmatige prijsjes, dan boer je snel achteruit.
Verder kom je duiven tegen die al maanden geen bad hebben gezien. Soms moet je de duiven binnenhouden, vanwege de roofvogel of vogelgriep maar om ze dan geen bad te geven.
Bij de marathon duiven zitten duiven, die heel hoog kunnen eindigen, ik kom prachtige duiven tegen, maar ook veel duifjes die op een tentoonstelling compleet de boot missen. Duiven zijn vaak nog niet klaar met de rui, zitten nog in diepe winterslaap en zijn dan in alles losser. Die duiven zal je in april waarschijnlijk niet meer herkennen, maar staan wel in november/december op de Tentoonstelling.
Nu kunnen die columnisten wel roepen dat ze niet kijken naar het uiterlijk en geen schoonheidsduiven hebben, laat staan dat ze die duiven kweken, maar wat hebben hun duiven dan wel, naast supersnel naar huis vliegen? Mankeert echt niet veel aan hun duiven en ja soms hebben ze een enkele duif (zo’n lelijk eendje) die hun verrast, maar om daar nu alles vanaf te laten hangen?
Ik pleit om op de Tentoonstellingen ook een prestatie klasse op te nemen, natuurlijk ben je afhankelijk van de bereidbaarheid van de bezitters van de kampioen of asduiven, maar wanneer het lukt is het prachtig om te ‘leren’ en met elkaar over de duiven te praten. De enige manier om duiven in handen te krijgen is nu nog op de kijkdagen van een verkoop of je moet de stoute schoenen aan trekken om bij een kampioen aan te kloppen en vragen of je zijn duiven mag zien.
Hoe mooi is het te zien dat een aantal van die jonge gasten nu hoge toppen scheren en succesvol zijn. Zij namen de moeite stad en land af te lopen, investeerden of kregen wat duifjes in hun handen gestopt en waren vertrokken. (Kort door de bocht want er komt natuurlijk nog wel wat meer bijkijken)
De tijd tikt meedogenloos door, de zin, de drive neemt af waardoor weinigen het nog kunnen opbrengen op bezoek te gaan of te investeren. Blijft over…. onder het genot van een drankje over duiven ‘melken’😘en met elkaar het eens te zijn dat de mand alleen selecteert, want dat hebben ze gelezen en komt wel goed uit.
Op eigen hok zitten de kweekduiven zo’n 7 dagen bij elkaar en weten hun broedhokken te vinden. Gelukkig geen kleunpartijen, altijd fijn wanneer het goed gaat, maar we zijn er nog niet.
De vliegduiven zitten sinds begin deze week gescheiden. Ik ga de komende weken eens kijken, wie geen plaatsje verdient. Wie valt door zijn gezondheid, uitstraling, gedrag alsnog buiten de boot. Gelijk al een ‘doffer’ eruit gevist, blijkt toch een duivin te zijn. Ben goed in de maling genomen door deze dame.
Verder tikt de tijd door en komt het einde van 2023 inbeeld.
Afgelopen dagen wederom 2 keuringen gedaan en opnieuw een bevestiging wat ik hierboven schreef. Prachtige sportduiven in handen gekregen!
Opmerkelijk bericht.
De Franse federatie heeft een fout ontdekt bij het elektrisch constateren. Met een eenvoudig Chinees kopieermachinetje (Ali Express) bleken de chipringen gekopieerd te kunnen worden. Bij een test bleek Unikon de gekopieerde ring niet te herkennen. Dit alles volgens een persbericht op Pipa. Die Chinezen😅, zelf vertrouwen ze niemand. Bij het inkorven, foto van een duif, foto vleugel, stempel in vleugel, afplakken ring, controle, controle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten